Inflacyjne strachy w kampanii wykorzystać postanowiła Małgorzata Kidawa-Błońska, robiąc konferencję prasową w okolicach Hali Mirowskiej i opowiadając o wzroście cen, czego dowodem ma być wysoka kwota, jaką kandydatka Koalicji Obywatelskiej zapłaciła za drobne zakupy spożywcze.
– Kupiłam kilogram ziemniaków, trzy jabłka, włoszczyznę, z ekstrawagancji kupiłam sobie pęczek kolendry, zapłaciłem aż 17 złotych – żaliła się dziennikarzom. Potem wicemarszałek Sejmu przeszła do ataku na prezydenta, zarzucając mu bierność wobec drożyzny. – Panie prezydencie, proszę zareagować, ceny nie mogą rosnąć, bo rosną jak oszalałe – grzmiała.
Tego typu narracja zaczyna być stałym elementem wystąpień polityków opozycji, mocno bezradnej wobec niewątpliwych sukcesów gospodarczych obecnej władzy. Inflacja wydaje się tutaj wygodnym narzędziem do ataku, łatwo grepsy o „szalejącej drożyźnie” wpisać można w przekaz dnia, zupełnie przy okazji pomijając faktyczne przyczyny przejściowego wzrostu cen. Chodzi o to, aby pokazać, że „drożyzna” to wina działań bądź zaniechań obecnej władzy. Stawia się tutaj nieprawdziwą tezę i poszukuje do jej uzasadnienia jeszcze mniej trafionych argumentów. Po pierwsze, w Polsce nie szaleje drożyna. Wśród produktów dostępnych w sklepach znaleźć można te, które drożały bardziej niż inne, szczególnie mowa tutaj o nieprzetworzonej żywności. To oczywiście wynika z efektów pogodowych, czyli zeszłorocznej suszy. Trudno jednak za nią winić rządzących. Sam odczyt inflacji w styczniu na poziomie 4,4 proc. w dużej mierze wynika z przyczyn jednorazowych, których wpływ na tempo wzrostu cen w następnych miesiącach będzie wygasał.
Nie jest to zresztą wynik, z którym nie mieliśmy w ostatnich latach do czynienia. W maju 2011 roku inflacja wzrosła w ujęciu rocznym o 5 proc. O ile mnie pamięć nie myli, Polską rządziła wtedy koalicja PO – PSL. Jej dynamika zwolniła dopiero w drugiej połowie następnego roku. Czy Kidawa-Błońska przestrzegała wtedy przed pustoszącym portfele Polaków wzrostem cen? Odpowiedzialnym politykom powinno zależeć na tłumieniu emocji. Jeśli chodzi o inflację, wzbudzanie w społeczeństwie niepokoju może mieć poważne negatywne konsekwencje. Cechą charakterystyczną oczekiwań inflacyjnych w Polsce jest ich adaptacyjny charakter, ludzie przewidują, że ceny będą rosły w podobnym tempie do obecnego. Gdyby zatem uwierzyli, że szaleje drożyna, mogłoby to wywołać efekt spirali. Czy o to chodzi kandydatce?
2011 roku w związku ze wzrostem cen na poziomie 5 proc. ówczesny prezydent Bronisław Komorowski mówił: „nie piszmy czarnych scenariuszy, tylko przeciwdziałajmy czarnym scenariuszom”. Może warto, aby szanowna kandydatka na najwyższy urząd w państwie wzięła sobie te słowa do serca.
