Sprawa, która była przedmiotem postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości UE dotyczyła polskiego podatnika. Chce on bowiem otworzyć firmę, w ramach której będzie instalował ogólnodostępne stacje ładowania pojazdów elektrycznych. Typ ładowarek będzie różny, a cena będzie uzależniona m.in. od czasu ładowania wyrażonego w godzinach (w przypadku konektorów wolnego ładowania) lub w minutach (w przypadku konektorów szybkiego ładowania), a także od standardu konektora wybranego przez zainteresowanego użytkownika. Również forma płatności będzie różna, np. po zakończeniu przyjętego okresu rozliczeniowego, choć podatnik rozważa też możliwość wprowadzenia portfela cyfrowego.
Świadczenia, które będzie oferował przedsiębiorca, mogą obejmować następujące czynności:
– udostępnienie urządzeń do ładowania, w tym integrację ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu;
– zapewnienie przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów tego pojazdu;
– niezbędne wsparcie techniczne.
Klienci podatnika będą mieli także do dyspozycji platformę, aplikację, za pośrednictwem której będzie można np. zarezerwować stację ładowania, przejrzeć historię ładowania lub dokonać płatności za usługę.
Zapytanie do skarbówki i sprawa w sądzie
Aby mieć pewność, jak zaplanowaną aktywność biznesową rozliczać, podatnik wystąpił o wydanie interpretacji podatkowej z pytaniem, jak na gruncie podatku od towarów i usług traktować opisane usługi. Według fiskusa dostawę energii elektrycznej niezbędnej do ładowania pojazdu elektrycznego należy uznać za świadczenie główne, podczas gdy inne usługi oferowane przez podatnika będą usługami pomocniczymi.
Zdaniem podatnika była to niewłaściwa interpretacja i zaskarżył ją do sądu. Sąd interpretację uchylił. Dlatego w kolejnym kroku kasacja trafiła do NSA. Naczelny Sąd Administracyjny z kolei postanowił zapytać o zdanie TS UE.
Trybunał nie miał wątpliwości
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w omawianej sprawie zapadł 20 kwietnia. W opublikowanym uzasadnieniu TS UE podkreślił, że dyrektywę Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienioną dyrektywą Rady 2009/162/UE z 22 grudnia 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że stanowi „dostawę towarów” (w rozumieniu art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112 ze zmianami) jedno złożone świadczenie składające się z:
– udostępnienia urządzeń do ładowania pojazdów elektrycznych (w tym integracji ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu);
– zapewnienia przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów tego pojazdu;
– niezbędnego wsparcia technicznego dla zainteresowanych użytkowników;
– udostępnienia aplikacji informatycznych umożliwiających zainteresowanemu użytkownikowi rezerwację konektora, podgląd historii transakcji oraz wpłatę środków gromadzonych w portfelu cyfrowym celem wykorzystania do płatności za ładowanie.
W konsekwencji opisana przez podatnika działalność na gruncie VAT powinna być traktowana jako dostawa towarów.
