Czy można sobie wyobrazić, że firmy telekomunikacyjne prowadzą kampanię społeczną na rzecz częściowej rezygnacji i ograniczania korzystania przez użytkowników ze swoich smartfonów, bo powodują pogorszenie wzroku, emitują szkodliwe fale i zakłócają więzi społeczne? Czy producenci nabiału prowadziliby kampanię społeczną, w której zalecają klientom, by cieniej smarowali masłem chleb i bułki? Czy można sobie wyobrazić, że kelnerka, podchodząc w restauracji do stolika, zamiast zapytać, czy jeszcze coś klient chce zamówić, sugeruje mu, by zamówił mniejsze danie, a obiad poleca bez zupy, bo zdrowiej?
Kuriozum. Izba Gospodarcza Ciepłownictwo Polskie, która zrzesza ponad 240 członków o różnej wielkości sprzedaży ciepła od poniżej 100 tys. GJ do powyżej 40 mln GJ rocznie, przeprowadza właśnie kampanię społeczną, zachęcając ludzi do oszczędzania ciepła. Na reklamie jest hasło „Nie marnuj ciepła” i zachęta do obniżania wartości rachunków za ciepło. „Proponujemy nie przekraczać 20 stopni – temperatury lepszej dla naszego zdrowia, naszych portfeli i środowiska” – czytamy na stronie kampanii. W jej ramach izba opublikowała też „20 porad, jak oszczędzać ciepło”, przy czym te rady są na takim poziomie, że zna je każdy przedszkolak, jak np. uszczelnienie okien czy niezasłanianie kaloryfera. A może polskie społeczeństwo prezentuje tak infantylny poziom, że trzeba takie rzeczy tłumaczyć?
I tak lepiej 20 stopni niż 17, jak pouczała minister klimatu Anna Moskwa (bo to „zdrowe dla organizmu”) czy 19 – jak w Niemczech. Otóż tam wywołany własną polityką uzależniania się od rosyjskiego gazu kryzys energetyczny doprowadził do tego, że od września obowiązuje rozporządzenie w sprawie oszczędzania energii. Zgodnie z nim budynki użyteczności publicznej powinny być ogrzewane do maksymalnie 19 stopni Celsjusza. Przepis daje podobną możliwość sektorowi prywatnemu. I to pomimo przywrócenia do pracy pięciu bloków energetycznych opalanych węglem brunatnym, na co i na dotowanie w tym celu niemieckich koncernów energetycznych kwotą 450 mln euro Komisja Europejska już w podskokach wyraziła zgodę.
Gdyby był wolny rynek, a nie państwowe sterowanie państwową energetyką, to ciepłownictwo by zachęcało i promowało, żeby ludzie jak najmocniej grzali, bo wtedy zużyliby więcej ciepła i płacili ciepłowniom wyższe rachunki. Tak jak producent jogurtów reklamuje się w telewizji, bo chce sprzedać tych jogurtów jak najwięcej. Tak jak firmy przemysłu chemicznego promują się w mediach, żeby ludzie na potęgę kupowali proszki do prania czy płyny do mycia naczyń. Tak jak producenci mebli, którzy wydają specjalne katalogi, by zachęcić starych i nowych klientów do nowej aranżacji wnętrza swojego domu. Tymczasem ciepłownicy chcą sprzedać jak najmniej swojego produktu, czyli ciepła! Nie chcą się rozwijać? Nie chcą inwestować, jeśli będzie większy popyt? Nie chcą mieć większych zysków? Przecież ta kampania jest działaniem na szkodę firm z sektora. Czy to nie podlega pod odpowiedni paragraf kodeksu karnego odnośnie działania na szkodę własnej firmy? Niestety żyjemy w gospodarce centralnie planowanej i zarządzanej. W rezultacie coraz więcej towarów i usług zaczyna brakować. Wszystko jest wywrócone do góry nogami. Jak to w socjalizmie. Witamy w Polsce Ludowej.
O co więc chodzi? To ingerencja państwa i Unii Europejskiej spowodowała, że dobijane od kilku ostatnich lat unijnym podatkiem od emisji CO2 ciepłownie mogą mieć dodatkowo problem z surowcami, z których wytwarzają ciepło. Tej zimy zabraknie i węgla kamiennego, i gazu ziemnego. Tego pierwszego nie wystarczy, bo od lat 90. Polska prowadzi politykę antywęglową, zamykając kopalnie. Ten kierunek nasilił się wraz z koniecznością dostosowania się Polski – na co zgodzili się nasi oficjele – do unijnych planów redukcji emisji dwutlenku węgla. W ostatnich latach pod ciężarem unijnych regulacji likwidowane są kolejne węglowe bloki energetyczne, jak na przykład w Elektrowni Rybnik. W ich miejsce niemrawo stawia się nieefektywne wiatraki, które pracują tylko wtedy, gdy wieje wiatr i to z odpowiednią siłą oraz siłownie zapędzane gazem ziemnym, którego Polska wydobywa za mało i musi importować, coraz bardziej uzależniając swoją energetykę od zagranicy.
Co więcej, pojawił się nowy problem: z dystrybucją węgla, czym mają się zająć… samorządy. Wcześniej problem ten w sferze medialnej nie istniał. Zajmowały się tym firmy prywatne i poza kupującymi nikogo to nie interesowało. Ani polityków, ani dziennikarzy, ani samorządowców. Rynek sam sobie bezproblemowo z tym radził. Dopiero jak wkroczyło do branży państwo, nagle pojawił się problem i wszyscy o tym mówią, w szczególności politycy, którzy potrafią tylko wszystko zepsuć. Samorządowy biznes handlu węglem to groteska. Żyjemy w oparach komunistycznego absurdu. Może samorządowcy zajmą się też sprzedażą chleba i oleju roślinnego, bo ich cena też bardzo podskoczyła?
Podobnie było z branżą obioru odpadów. Dopóki działał wolny rynek, wszystko funkcjonowało w miarę dobrze. Problem pojawił się dopiero wówczas, gdy pod naciskiem Unii Europejskiej wprowadzono reformę branży, która spowodowała, że nagle śmieciami zaczęli zajmować się urzędnicy. I okazało się, że nie ma konkurencyjnego rynku, tylko monopol, który de facto jest tworzony przez same samorządy, ponieważ w przetargu wygrywa jedna firma, podczas gdy wcześniej na tym samym obszarze konkurowało ze sobą kilka firm. Efektem jest obniżenie jakości usług, a przede wszystkim drastyczny, kilkusetprocentowy wzrost cen, z jakim mieliśmy do czynienia.
Unia Europejska swoją planową gospodarką doprowadziła do katastrofy energetykę niemal wszystkich państw Wspólnoty. Brukselczycy coraz bardziej zajmują się także innymi branżami i sektorami gospodarki. Są w trakcie niszczenia sektora motoryzacyjnego. Branża projektuje nowe modele już nie po to, by przypodobać się klientom, ale po to, by spełnić coraz bardziej wyrafinowane i absurdalne regulacje unijne. Samochody stają się coraz droższe, a to przecież tylko przygrywka do tego, jak wejdzie – zaplanowany już w szalonych głowach eurokratów – zakaz sprzedaży aut spalinowych. Z kolei unijna polityka wobec lasów doprowadzi do tego, że w Polsce będzie brakowało surowca na papier, meble i dla budownictwa. Aż strach pomyśleć, co się stanie z półkami sklepowymi, kiedy wejdzie w życie na całego Europejski Zielony Ład w zakresie rolnictwa. Czeka nas głód.
I nie ma co zasłaniać się wojną na Ukrainie. Polska energetyka jest nie tylko w przeważającej mierze w państwowych (ciepłownictwo w komunalnych) rękach w sensie własności, ale i w żelaznych uściskach państwowych i unijnych regulacji. W tym zakresie konflikt na Ukrainie nic nie zmienił. Unijna polityka energetyczno-klimatyczna nie tylko zdemolowała i nadal demoluje polską energetykę węglową, ale i zwiększyła uzależnienie polskiej gospodarki od importu gazu ziemnego. A jak słusznie zauważa Piotr Plebaniak w książce „36 forteli. Chińska sztuka podstępu, układania planów i skutecznego działania”, „wykorzystanie węgla kamiennego w energetyce ma w Polsce kluczowe znaczenie nie tylko w aspekcie podtrzymania funkcjonowania gospodarki, ale i niezależności politycznej naszego kraju”. Widać więc wyraźnie, że Unia Europejska, likwidując węgiel rękami polskich rządzących, robi wszystko, by uzależnić Polskę politycznie od innych.
Tomasz Cukiernik
