Hildebrand, który został uznany za współtwórcę niemieckiej historycznej szkoły ekonomii, zmarł 29 stycznia 1878 roku w Jenie. Główna część jego podstawowej pracy „Gospodarka narodowa teraźniejszości i przyszłości” (Die Nationalökonomie der Gegenwart und Zukunft, 1848) była poświęcona krytyce idei socjalizmu i komunizmu. Hildebrand nie tylko odważył się wytykać błędy Marksa, ale w wyżej wspomnianym dziele podjął także polemikę z tezami zawartymi w publikacji F. Engelsa pt. „O położeniu klasy robotniczej w Anglii”.
Hildebrand krytykował także klasyczną szkołę ekonomii. Badając historię gospodarczą ludzkości postulował badanie stosunków gospodarczych w ramach całokształtu stosunków społecznych, a następnie wyodrębnił trzy okresy rozwoju gospodarczego – okres gospodarki: naturalnej, pieniężnej i kredytowej. Jednym z celów jego dzieła było ustalenie praw rozwoju gospodarczego. Co ważne – to Hildebrand stwierdził, że rozwój gospodarczy ma charakter liniowy, a nie cykliczny.
Przyszły krytyk marksizmu (urodzony w 1812 r. w Naumburgu) zanim zainteresował się ekonomią studiował filozofię, filologię i historię. W 1839 r. został nadzwyczajnym profesorem historii we Wrocławiu. Hildebrand właśnie historii przypisywał podstawową rolę w poznawaniu zasad rozwoju gospodarczego poszczególnych krajów. W 1841 r. przeniósł się do Marburga, gdzie otrzymał profesurę nauk politycznych na Uniwersytecie Philippsa. Jego niezależne zachowanie wkrótce doprowadziło go do konfliktu z rządem landu Hesja, jednak nie przeszkodziło mu to dalej piąć się po szczeblach kariery naukowej – niebawem został rektorem Uniwersytetu w Marburgu piastując także stanowisko profesora ekonomii. Po tym awansie na Hildebranda spadły poważne problemy – jego artykuł opublikowany w gazecie (w 1846 r.) stał się podstawą do oskarżenia go o obrazę majestatu. Uniewinniony dopiero w 1848 r. ponownie wpadł w kłopoty, tym razem o wiele poważniejsze. W związku z Wiosną Ludów (1848 r.) został oskarżony o zdradę stanu i skazany na śmierć. Na szczęście uratował życie uciekając do Szwajcarii, gdzie szybko znalazł posadę na Uniwersytecie w Zurychu (tam też otrzymał tytuł doktora honoris causa).
W Szwajcarii założył także pierwszy w tym kraju urząd statystyczny, za co dostał honorowe obywatelstwo.
Od 1872 r. był członkiem korespondentem Rosyjskiej Akademii Nauk w Sankt Petersburgu.
Czym skorupka za młodu…
Tak się składa, że Bruno Hildebrand – pierwszy krytyk marksizmu – był dziadkiem znanego katolickiego teologa Dietricha von Hildebranda, nazywanego przez wicekanclerza III Rzeszy Franza von Pappena „wrogiem numer jeden narodowego socjalizmu”, a przez papieża Piusa XII „XX-wiecznym Doktorem Kościoła”. Dietrich von Hildebrand charakteryzował się nieprzejednaną postawą wobec komunizmu i nazizmu – oba te systemy postrzegał jako „bliźniaczych braci w niegodziwości”. Skazany przez nazistów na karę śmierci uciekł do USA, gdzie do końca swoich dni – jako znany profesor filozofii i ceniony teolog – głosił wartości, które są zaprzeczeniem komunizmu i nazizmu. Mowa o wartościach chrześcijańskich. Jednym słowem: „czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”.
