W skardze Polska wniosła o stwierdzenie nieważności w całości rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/851 w sprawie zmiany rozporządzenia 2019/631 w odniesieniu do wzmocnienia norm emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych, zgodnie z ambitniejszymi celami klimatycznymi Unii. Jakich Polska użyła argumentów? Wymienia je Stowarzyszenie Prawników Rynku Motoryzacyjnego.
Po pierwsze, zdaniem polskiej strony Rada naruszyła unijne traktaty poprzez nieprzyjęcie zaskarżonego rozporządzenia na podstawie przepisu wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżone rozporządzenie wpływa znacząco na wybór kraju członkowskiego między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.
Po drugie, Unia naruszyła wynikające z unijnych traktatów i Karty praw podstawowych UE: obowiązek wspierania dobrobytu; obowiązek wspierania sprawiedliwości społecznej; obowiązek działania na rzecz zrównoważonego wzrostu gospodarczego oraz wspierania spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz solidarności między państwami członkowskimi; obowiązek wzięcia pod uwagę wymogów związanych ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia i zwalczania wyłączenia społecznego, a także zakaz dyskryminacji ze względu na majątek.
Po trzecie, przepisy rozporządzenia są niezgodne z zasadą proporcjonalności, ponieważ m.in. wynikające z nich niedogodności są oczywiście nadmierne w stosunku do zamierzonych celów. Zdaniem Polski koszty dostosowania gospodarek i społeczeństw w Unii Europejskiej do zaostrzonych norm redukcji emisji CO2 znacznie przewyższają wynikające stąd korzyści.
Po czwarte, zdaniem Polski PE i Rada naruszyły obowiązek przedstawienia wystarczającej oceny skutków, ponieważ towarzysząca projektowi rozporządzenia ocena skutków regulacji zawiera zasadnicze braki w zakresie wpływu zobowiązań i celów określonych w rozporządzeniu na poszczególne kraje członkowskie.
Źródło: sprm.org.pl
