Światowa Organizacja Zdrowia opublikowała kolejny projekt tzw. traktatu antypandemicznego, który ma być podstawowym narzędziem tej organizacji w zakresie przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych na skalę międzynarodową.
Centralne zarządzanie zdrowiem
Prace nad traktatem toczą się jednocześnie z przygotowywaniem zmian w Międzynarodowych Przepisach Zdrowotnych, stanowiących regulację WHO w kwestii zapobiegania, wykrywania i przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych na skalę międzynarodową. Łącznie mają one stanowić główne narzędzia prowadzenia polityki zdrowotnej na obszarze ponadnarodowym.
Dotychczasowe prace nad traktatem wywoływały dyskusje, które koncentrowały się przede wszystkim na propozycji przyznania WHO centralnej roli w globalnym zarządzaniu zdrowiem, przy jednoczesnym możliwym ograniczeniu kompetencji państw członkowskich w tym zakresie.
Zachowanie suwerenności
Opublikowany ostatnio nowy projekt traktatu antypandemicznego zawiera kilka istotnych zmian. Dodano definicję „strony umowy”, która zakłada, że może nią być nie tylko państwo, ale także regionalna organizacja integracji gospodarczej. Proponuje się także utworzenie stałego mechanizmu finansowania rozwiązań traktatowych, który ma być ustanowiony do końca 2026 r. Zrezygnowano za to z traktatowego wymogu utworzenia kilku gremiów eksperckich. Konferencja Stron może ustanowić dowolne organy pomocnicze, jeśli uzna to za konieczne.
Jak słusznie wskazali delegaci Polski, międzynarodowa współpraca w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom dla zdrowia publicznego nie może jednocześnie naruszać suwerenności państw członkowskich. Zarówno Polska, jak i pozostałe państwa-sygnatariusze dokumentu powinny posiadać decyzyjność w zakresie kształtowania własnej polityki zdrowotnej
– wskazał Patryk Ignaszczak, analityk Centrum Prawa Międzynarodowego Ordo Iuris.
Źródło: Ordo Iuris
